Vanmorgen had ik ineens zin om weer eens een stapel foto’s uit te zoeken. Ik heb een hele poos gewerkt met Aperture maar sinds Apple gestopt is met het uitbrengen van nieuwe versies ben ik overgestapt op Lightroom. Wat een drama was die overstap, ik mis Aperture nog iedere keer dat ik foto’s bewerk. Veel foto’s zaten nog in allerlei Aperture bestanden en ik heb er lang niet naar omgekeken. Maar goed, op de een of andere manier ging mijn aandacht uit naar de map ‘Argentinië en Chili’.

Machtig was die trip weet ik nog. Ik was er in 2006. Na een korte stop in Buenos Aires vloog ik door naar het 3000 km zuidelijker gelegen Ushuaia. De ‘hoofdstad van het einde van de wereld’ zo zou Stef Biemans Ushuaia later op de avond omschrijven in zijn programma ’over de rug van de Andes’. Na Ruben Terlouw neemt Biemans het stokje weer over bij de VPRO. Te gekke reisseries als je het mij vraagt omdat ze het echte leven laten zien en vooral op plaatsen komen waar een toerist volgens de Lonely Planet niets te zoeken heeft. Beiden spreken de taal ook belachelijk goed. Zo goed dat ze bijna één van hen zijn.

Het einde van de wereld

Het einde van de wereld. Geen idee eigenlijk wat ik er te zoeken had. Waarschijnlijk aangetrokken tot het affiche van meest zuidelijke plaatsje. Maar ja het klopt eigenlijk niet eens zoals Stef ook in zijn programma aanhaalt, In Chili liggen twee plaatsjes die nog nét iets zuidelijker liggen.

Ik was er in November — in de lente — maar het was er koud. De toppen van de bergen rondom het plaatsje waren bedekt met een dikke lag sneeuw. In de zomer wordt het er amper een graad of 10 op een mooie dag. De luchten waren er mooi. Donkergrijze wolken met schone valstrepen, vaak slierten sneeuw en hagel, trokken door de harde wind snel voorbij.

Ik pak de boot voor een tochtje over het Beaglekanaal. De stad verdwijnt steeds verder uit het zicht als ik langzaam tussen de verschillende eilanden door vaar. De bergen achter het plaatsje —met haar sneeuwwitte toppen— maken indruk. De natuur en fauna is hier wonderschoon. We glijden langs enorme rotsen, bedekt met kolonies zeeleeuwen en pinguïns. En langs vuurtoren genaamd Les Eclaireurs op een klein stukje rots. Albatrossen vliegen sierlijk achter de boot aan.

Het is dan misschien wel niet officieel ‘el fin del mundo’ maar zo voelt het op het kleine bootje in het Beaglekanaal wel. Veel dichter bij Antarctica zal ik voorlopig niet komen.