Tijd voor m’n eerste stukje uit India. De laatste dagen waren best nog gestrest, nog even wat werk afronden, het laatste uitzoek werk voor de trip en op het laatste moment besloot ik ook nog even om met andere fotospullen op stap te gaan (maar dat verhaal vertel ik je een andere keer wel).
Omdat ik graag naar Ladakh & Kashmir wilde reizen, was het een beetje puzzelen. Ik hou ervan om buiten het gangbare seizoen te reizen, alleen wordt dat in de Himalaya’s vooral bepaald door het weer. Begin oktober moest nog net kunnen. Ik besloot om vanaf Delhi direct met een Indiase maatschappij door te vliegen naar Leh, een klein stadje op zo 3.500 meter hoogte. Achteraf gezien was dat een goeie zet. De eerste sneeuw (en in lagere gebieden regen) was al gevallen en had ervoor gezorgd dat de verbinding tussen Manali en Leh, de route die je vanuit Delhi zou pakken, al enkele dagen gestremd was. Uiteindelijk zou het ook meer dan een week zou duren voordat de weg weer begaanbaar was.
De vlucht naar Delhi was een hel. Achter me een tegen m’n stoel trappend kind en voor me een krijsende baby. Naast me zat een Indiase oma die (denk ik) nog niet vaak gevolgen had. Iedere keer kreeg ze het voor elkaar dat ze het menu én ondertiteling op Swahili of iets anders onidentificeerbaars had staan, met het alarm knopje riep ze telkens een stewardess op en het leeslampje stond ook de hele nacht aan. Ik moest er een beetje om lachen, wat kan je anders? Als ik even naar de wc moest dan bleef ze mooi zitten (ik zat bij het raam), dat werd dus klauteren.
Een lange vlucht dus. Gelukkig ging in Delhi alles gesmeerd. Binnen no-time was het papierwerk van het visum geregeld, was ik herenigd met mijn bagage en had ik alweer ingecheckt voor mijn volgende vlucht naar Leh. Die had ik expres wat later gezet zodat ik niet in het donker over de bergen vloog, die wilde ik immers graag zien. Dat werd dus een uur of vier tijd doden. Op zich vrij makkelijk want je kijkt je ogen uit.
Om zeven uur ’s ochtends vertrok m’n vlucht, lekker efficient allemaal en binnen 20 minuten waren we al onderweg. Ik had voor een paar piek economy premium stoelen gekocht. Kostte geen reet en zo zat ik voor de vleugel in de hoop alles daar beneden mooi te kunnen zien. Maar ik bleek aan de verkeerde kant te zitten (haha sukkel). Gelukkig zaten er niet veel mensen en de hele vlucht was het een grote stoelendans. Mount Everest, gletsjers, de K2 en honderden kilometers besneeuwde bergtoppen zonder naam van betekenis. Ik was blij dat ik dit een beetje gepland had. De zon scheen volop en door het raampje kon je de intensiteit goed voelen. Je werd gekookt achter je raampje. Als kers op de taart moesten we een half uur rondjes draaien boven de besneeuwde toppen. Er was iets met het vliegveld maar het Indisch-Engels van de gezagvoerder was onverstaanbaar.
Ook in Leh verliep alles top. Het was meteen mijn eerste kennismaking met de aanwezigheid van het leger hier. Het leger is echt overal en het vliegveld staat vol met allerlei wapentuig. Een taxi-chauffeur bracht me toeterend (want dat hoort) naar mijn guest house, waar ik kennis maakte met de eigenaar, Sunam.
Ik heb een soort hutje boven op zijn gebouw met perfect uitzicht op de Shanti Stupa, het paleis van Leh en de Namgyal Tsemo Gompa (tempel). En natuurlijk de besneeuwde bergtoppen van zo’n 6 kilometer hoog. Mooi man. Eerst even slaap inhalen nu, en nog een pilletje tegen de hoogteziekte. Vandaag mag ik, op advies van de reis-dokter, toch niks doen.